AnkaraŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Büyümeyen içimdeki çocuğa...
ne güzel şehirsin Ankara
Çocuktum
Aşkın ne olduğunu bilmediğim vakitlerdi daha Çankaya parkında, ata kulesinde Sarılırken avuçlarım annemin avuçlarına Gecekonduların bahçelerinde oynardı büyümemiş yüreğim Yılların ardından Büyüyen binalar Artan insanlar Aşkın adını öğrenen bir ben daha Batı kentte karışırken gençliğe Kızılay’da kalabalıklaştı can çiçekleri Dostluğa kadeh kaldırıp Sakarya’ da Türkülere alkış tuttu ellerim Şimdi seni çok özledim, büyüdüğüm kentim İçinde barındırdığın Sevdiklerim, sevmediklerim En çokta büyümeyen çocuk yanımla yüreğimi bıraktım Özlem şehrimin her noktasına Şimdi aç kollarını Ankara Bir kez daha doğacağım yeni günün sabahına Dostlarıma, yavrularıma birde atamın huzuruna Özlemin dinmek bilmeyen sızı Az kaldı mutlulukla kavuşmalara |