Bazı hikayelerin kahramanları isimsizdir. Fakat o kadar çok yer kaplar ki hayatta. Tüm kimlikler anlamını yitirdiği vakit, maviye çalar gülüşler.

Ve yeni güne yine güneş doğar..

’’ saçlarıma dolanan aydınlığımsın ’’

Bazen canım acıyor sonra bakıyorum ki
Yüreğimin ateşiymiş sebep
Ve özlem yüklü bulutlar sarmış dört yanımı
Gece oluyor
Uyku sürülüyor gözlerime
Başım yüz sürmüyor yastığa
Yine yoksun ve sen yanım üşüyor
Yüreğinden sonra ellerin canımda değil yanımda olsa




İçinden çıkan kazanın adı sevda olduğundan beri
Vurulmuş yüreğim gözlerinin tenhasına




Can diyemedim sana canıma işlediğin vakitten beri
Benliğim tutsak ılık sesinde beslediğin tüm ezgilere
Aldığım her nefeste seni yaşıyorum
Oysa sevmek ne mübarek sevgili seni



Avuçlarıma sıkıştırdığın bir parça muradı
Sarıp sakladım ömrüme



Güne günce ile başladıkça
Sen kokuyor sabahlar



Tüm kırılmışlıklarımı sığdırdın avuçlarına
Acıtmasın diye gülüşlerimi



Ve sen sevgili yaşattıkça yaşatıyorsun çocuk yanımı
Belki hiç görmediğim mutlu beni
Hayat hangi rengi sunarsa sunsun
Sen bende hep sonsuzsun


Bütün cümleleri bütün harfleri bir araya getirmek bile yetmiyor artık
Yeşerdikçe yeşerttiğin isimsiz bir masalın kahramanısın dünyamda
Seni sonsuz sevmek ne güzel sevgili

Bitmeyecek sevdama….