Alabildiğine Rastgele
cıvıltılarıyla paramparça ederlerdi
uzaklığı süreklileştiren yabancılaşmayı kalbimde sitemsizce taşıdığım ölü kuş sürüleri suretleri... ve kırılgan bir düş sonrası huysuzluğuyla geçti ömür gülüşlerimi yutan zamanın uzunluğuna rağmen yalın nefesimin buğusuyla besledim alabildiğine rastgele sevmeyi bütün gidilecek anlara hazırlanmak için... ıssızlığıma fazla gölgeler aklımdaki inlerine çekilince o piç karanlıkta yalnızlığın ölümle zifafı başlar belki tümüyle ayak seslerinin anlamı değişir aşkınlık aşka kayıtsız ve hayat soframda ayrılık katıksızken ben bana rağmenim sen zaten yokmuşsun... kağan işçen... |