ve şiir basınca gecenin bilmem kaçında
ortalık toz duman
kaçmak istersin
sığdıramazsın bavuluna dik yokuşları
oysa ne uzun yanılgılar sığdırıyoruz.. nihavent..

elimde kalan son maviyide
denize fırlattım bu gece
mavi seke seke yol aldı
sessizce
kimselere görünmeden
suda binlerce yakamoz
karanlığa haykırdı
elma şekerinden düşlere yatırdım gözlerimi
serindi hava..

şimdi kaç Nisan kırılır içimizde de
sökülür bir çınar kalbimin ormanından...

elimde kalan son maviyide
denize döktüm az evvel
ıslığımda sarılı istasyon şarkılarına rağmen
atladım bir kayığa
vurdum bütün mavilerin soluğuna
ah! gülüşünde denizci kuşları sakladığım
kaç şehre sığar üzerimize serpiştirilmiş
gelişigüzel yosun yalnızlıklar..



’az evvel baktım pencereden,dışarısı dümdüz bir yol
sokaklar,aşkı küçümseyen insanlara inat
alıp başını çoktan gitmiş’..