Gözlerindeki köprüden az evvel geçtim
Yüklerini gökyüzünde bırakan
Hafiflemiş güvercindim

Bir başka oluyordu serinliği
Üzerimde aşkın hırkası varken
Akdeniz gecelerinin

Çiçeklendim sana
Bilsen ne çok şehir
Ne çok insan
Ne çok kederli yağmur kuşanıp geldim

Yalnızlığın saltanatını bitirdi
Ki baykuşun gece nöbetiydi
Sana varma isteği
İç denizlerimin

Kalbinin kıblesindeyim.

Rengine bezenerek bahar sabahlarının
Unuttuğum her şey adına
Gidip aldım kendimi düşürdüğüm yerden
Getirip atıyorum önüne
“aşk” sandığın kadar büyük bir kelime değil

Bilsen nasıl kederliyim
Ve nasıl yumuşak bakıyordu bazen
Sevdiğim adamların gözleri
Nerden bilirdim…

Sen de bilme.

Bir şunu bil;
Seni alıp yanıma gezdirdiğim
Yıkık şehirlerde
Kokunla sözleştim.
Uzayıp gidiyorken yalnızlığın gölgesi
Aşkın makasıyla zamanı kestim
Ve dedim ki ; ölüm, makyajsız daha güzelsin…