her geçen gün söküldükçe bu gariban kulübeden
ciğerine yandığımın çivileri sendeliyor kalbin kirişleri
cesaret yeltenmedikçe adımını atmaya
tahtalar da niyetsiz delikleri kapatmaya
eksikse dilimlerce zaman yapamaz hesabını parmak
her nefeste öpen dudaklarımı iğreti kara bir duman
fırlayan rutubet kokusu odanın duvarlarında
pencerede can suyuna hasret mor menekşe kurudu
tuzlu gözyaşları döküldükçe direniyor yeşermemeye

neylesin parlak ışıkları kara perdeli gözler suskun
tesellisiz zaman yüklenmiyor sesi erken yedi vurgun
gelmiyor geceleri kırlangıç türküleri kulağıma
baykuşlar da öldü yarasalar şakıyor ormanda
bilmiyorum vardı bir zamanlar gülleri gamzeli gülüşler
neredeler sırların peşinde aynalara mı gizlendiler
içimize işleyen üç katlı üstü karamelli sesler

Ansızın sabah yeli durup dururken süzüldü
kapanmaya niyetsiz kalbin deliklerinden içeri
tanımış kaybolan kız çocuğunu ellerinden
gamzesinde güller açmıyor çekiniyor gelecekten
biraz korkak biraz yorgun kabuklu ağaç gibi elleri
hesap soruyor kabullenmiş kayboluş gerçeğini
kusuyor geçmişin yitiklerini yere dikilen gözleri

dolanıyor geçmişin gırtlağına sarkan saçaklar
etek uçlarından ve her dolandığında
aman dileniyor eksilen yıllar çocuktan
ayaklarıma kapanırcasına bir arife akşamında


Blackless