sırtımızı terk etmeden gök kuşağı
ve almadan gözlerimizin rengini
kara derili adamlar
fırlardı yüzümüze gündüz zamanı
akşamdan kalan yıldızlar.

Kapılarımız açık kirişlerimiz sağlam
koyundaydı uykular, buruşuk olmayan

çocuktuk işte saman yoluna koşan.
tan yeri olmadan da doğardı sabahlar.

yaz mevsimi
çekerdi bizi yakamoz avı akşamları
kış gelince
ellerimizde soğuğa sapan, çatal dilli
ve fırlatır atardık hüzünleri

martıları emzirirdi deniz
vakit süzülür şafakta açardı gül

anlatamam ki hikayemi…

şiir yazarım sadece hepsi acılı
bilseydim senaryo yazmayı
kesin sinemaskop dizi yapardı
televizyon paşaları

karnımızda çalardı zil
kulaklarımızda değil
şimdi mi?
bahar mevsimi göğsümde rezil

bedenim öfkeye köle içinde hainler
patlıyorlar günden güne bir bir

kanatları kırık martılar
bu zamanda asfaltta ağlıyorlar
denizde çığlık çığlığa uğultular

ayaklarda şangırdayan prangalar
gel gör anne…
bebelerin saçlarında karlar var

kov tüm esmerleri yeryüzünden
görmüyor musun
yalnızlığı karıyor eller

dudaklarım sukuta mabet
sustukça birikirti cinnet

anne neredesin durma…!
bir parça çığlık sür damağıma
gırtlağım dolu yakındır patlar namlu
yıldızlar toplanmış gel yak ışıkları
parlak kırmızılar sarsın çocukları

ay ışığı üzgün
her gece boynunda dar ağacı
aşk firari leylalar hasta

yeter…!
anne de hadi
kaç vakit kaldı bulutlara kavuşmaya

Blackless