dudaklarda kırmızı karanfillergüneş çıkınımda sararan çul. ve utanmaz kararan gece oynaşır alaca duvarda gölgelerle. zaman eskileri hükümlü epeydir gökyüzü karadul. göz kırpıştıran iklimlerdi yaprak biriktiren ve bu gün yüzüm de düşünceler de yoksul yorgan sıcaklığına hasret bu nefes. bir o kadar donuk. tenime dokunan eller neden bu kadar soğuk. asıl dudaklarıma dökülür eylüller. salım salkım sarkar da kömür karası gözlerde belki açar karanfiller. balçık, gece yağmurları şimdi, uzat ellerini tan atımı bu kesik gülüşler. düşünme. kuşanır al muskayı aşk şahlanan tılsımı beşiğimde. bak, akşamlar da esmer. sus…! biliyorum… masal bu elbet biter. bu yangın elbet söner. erir küller ve ardından atılandır kırmızı karanfiller. Blackless |
biliyorum…
masal bu
elbet biter.
bu yangın
elbet söner.
erir küller
ve ardından atılandır
kırmızı karanfiller.
duyması ya da söylemesi ne zor şeyler yazmışsın öyle..
esenlikle..