çoğunlukla Nisan uyanış
Eylül bir tükeniştir içimizde....

daha Şubat gelnmeden onu kovdum kapıdan...

Şekerci dükkânına yapışmış bir çocuk gibi
Ağlıyor içim coşkun


Terk edilmiş bu şehrin gözlerinde
Kirpiğime asılmış bir Şubatı beklerken
Gözlüyorum gelmeni
Özlüyorum sevmeyi
Belki gelmeyi



Say ki
Say ki ellerim pamuk şekeri
Tenim Aşk şehri
Gözlerim ki o pembe bir gökyüzü
Maviye düşmüş içimde dünya
Bucaksız özle diyor
Bekle sevmeyi
Sevmeyi bekle beni
Belki yani



Unutma diyorum hani
Çamlıca tam kış rengi
Elleri hep koynunda bil ki
Haliç ki o kırgın olan mavi
Ölmeyi gözler Pier Loti
Bu şehri biz içtik say ki
Yüzümüz ölü rengi
Ölmüşüz gibi



Belki
Belki kim bilir sevgili
Nisan yüzlü bir sabah demi
Dökülür dilim Eylül gibi
Güneş çekilir üstümüzden
Sarı ölür sevgili
Yalnız biz kalırız
Kalırız diyorum belki



On dört şubat dedikleri
O sevgili günü
Kaybolup eskir mazi
Vurulur şakağından gün
Terk eder içimizi sancı
Kalırız kimsesiz çocuklar gibi
Biz oluruz belki
Kim bilir ki



Hiç sevmedim bilirsin
Tek bir gün sevmeyi
Ve sevilmeyi



O yüzden diyorum ki
Öldür şimdi gözlerimi
şubatı görmesin sevgi/li...





MHD.