Kalmadan
sarı sıcak bir ürperti
gene kaldırım düşkünlüğü yalnızlığımın tek ayıbı... isyanımı kimse anlamadı ağaçlar gibi zamana yayıldım gölgemde kalıp bıçakladırlar kalbimi... hiçkimseyi kaybetmedim ben kayboldum onun yerine iki dudak arasında izim iki kulak arasında sözüm iki kış arasında yazım kalmadan... insan kimi zaman uyumayı da bilmez uyanmayı da düşle gerçek ayırt edilemez sabahla gece eşitlenir ölüm kalım mücadelesi çıplaklaşır her şeyin bittiği anda aşk çıka gelir... yeryüzünü sevmek özgürleşmeli insan an be an izleyebilmeli büyümesini bir yoncanın bir karıncanın yarasını sarmaya mecalimiz olmalı ben ki işçisiyim bütün insanların bütün insanlar da birbirinin işçisi olmalı... kağan işçen... |