muadil zamanÇılgın cümleler çalıyorum kitaplardan Ağzıma yakışmayan. Mükemmelim diyorum aynadaki aksime. Sevgilimi öldürdüm,pişman değilim! Eyfel’in gölgesinde öpüşüyorduk. Sensiz yaşayamam! FBI peşimde… Gelme, yoksa tetiği çekerim! Bir şeyler yapmazsam dünyanın sonu gelecek! Şehrin bağırsaklarında saklanmış kurbanımın kanını içiyordum! Kanatlarımı açıp uçmaya başladım! Deli miyim ben? Yer, gök , insanlar , eşyalar aynıyken Evdeki halım, perdem,tencerem -çaydanlığın sapı koptu , yenisini aldım, İstisnalar kaideyi bozmaz- Zaman bile taklit ediyorken kendini Hiçbir şey değişmemişken ya da Öyleymiş gibi yaparken Ve suretim aynaya aynı halde yansırken Hala 38 beden diye ısrar ederken egom Ve giysilerim bu duruma isyan ederken -ken, -ken… Aynılıkların içinde aykırı düşüncelerle Hesaplaşırken kendimle acımasızca (İşte yine –ken…) Ben niye muadil zamanlar yaşıyorum? |