80’den sonraUğur Mumcu’nun aziz hatırasına Doğdum hiçlik bir sancıda düşmeyi öğrettiler bir şehir bir yola yolcu hesabına günler kovalandı kendi gölgelerinde yanmayı öğrendim ateş basıp koynuma Ankara ayazında yanık kaldı içimin bir ucu Sustum sonra büyüdüm ikilemesinde sürüncemelerimin büyüdüm karıştım kendi kargaşama ve 90’dı yani çoktan kirlenmişti dünya artık her mahallede amerikan köftesi ve amerikan kumaşından pantolonlar satılıyordu aptal bir kutuda adını medya koydukları uşaklarla girdiler hayatımıza artık bazlama yoktu çörek otlu poğaça çay içemiyordu Karadeniz acıyı bal ede ede kanser yanlarına tütün ekemiyordu Egeli buğday kalmamıştı Konya’da sermaye kapamıştı bütün çıkışları doğuda kurşunlar düşüyordu ateş düşüyordu sancıyordu ana yürekleri “nitekim büyüdük nitekim demeyi öğrene öğrene” düşler miydi daha sıcak olan yoksa ağıtlar mıydı daha da baş kaldıran “bir göğün kulaç atımında sancıyan “ şimdi yüzüm Maraş aklım Sivas kanatırlarsa sorma sorguda yitenlere de gömülmek bile sırayla.. ÖZGÜR AKIN |