Ad VII
"Sizi iniyorum"
İlhan Berk. I. Ben hep kül olmayı istedim. Yanan beyazlığınızdan kalmış Sizin kıyınızda. Öylece... Bir daha kimsenin dokunamayacağı Yalnız bir kül. (Adınızın dünyaya bıraktığı Acı bir ses gibi Dolaştım sözcüklerde. Büyük ölümler yaşadım Büyük kalabalıklar... Acıdım Acındım.) Adınızla seslendim bütün menekşelere. Kanadıkça büyüdüm Bütün iyi şeyler gibi. II. Taksim’de eski bir fotoğraftım ben Unutulmaya hazır Ve terk edilmeye hep. Martı çığlıklarının Cenaze evlerine karıştığı Kötü düş çocukluğumdan seslendim İlk kez adınızı. (Mesela Körfez’de bir kıyı düşünün Beni düşünüyorsanız.) İlk o zaman farkettim güneşi Perdeler açtım. Bahar’ı gördüm. Sözünü Allah’ın... Gökten ayetler gibi indi Umut. -Dedi ki: "Yıl sayısı olarak yeryüzünde ne kadar kaldınız?" Dediler ki: "Bir gün ya da bir günün birazı kadar kaldık, Sayanlara sor."- (Müminun Suresi 112/113) (Bağıra bağıra ağlayarak Sokağa doğru koşmak için Cenaze evleri önünde ayakkabılarını arayan Güzel çocukların Gözyaşlarından öperim.) III. Bugün ilk defa yemin ettim Kül olarak kalacağım. Sıcak bahar duvarları önünde Gülmek için savaşan o Şubat çocuğu gibi. Soğuk çimentolarda kalmış Ey yarım harfler! Ad insanın en büyük yalanıymış. Kıyıdaki Adam |