yemyeşil bir antoprağın nemi büyütür her şeyi hatta büyümesini istemediğimiz şeyleri bile demişti annem. menekşenin köküne sızan suyun sesi miydi? serin ve mutsuzluğu öldüren... ölüm en güzel gülüşlerin ardından gelir kurumuş bir yaprağın öncesini hatırlatan bir an gibi kalır ama yemyeşil... demişti. güzel çiçekler büyütüyordu annem ölmeleri için ve belki de ölümsüz kalmaları için saksıların altına gizleyerek yaşadıklarını bir daha asla koparmasınlar diye. elleriyle toprağı düzeltmişti ve gülmüştü bir gün menekşenin tüyleri ve o gülüş ılık bir rüzgarla yayılırken balkondaki boşluğa onları kokla yaşasın hep kokular ölmez demişti annem. kıyıdaki adam |
güzel gülen birine bakmaya korkutan bir cümle bıraktı bana bu siir
okuduğu her siirden izler tasir mi insan