Seni Bulma Umudumun Sokağı
kuytuluklar çürüdü
sönmüş volkanlar gibi gözlerim çok görüyorum yalnızlığıma geceyi bile... başımı vurduğum taş bilmez kendini uyku karanlığa küstah suyu içtiğimi sanırdım alevden bir uzaklaşmayı alırmışım meğer içime hep seni unutmak adına ne varsa... öyle kızgınım ki şaşkınlığına bana görünen yanının görmeliydin yüreğime oturan kanı yeryüzüne yayılan dağlar kadar hasret ölçüsü oldun özlemlerime... akşamın sarıya muhtaçlığından öğrendim ağlamayı kirli bir kekrelikte her yanı liseli bir anı duvarı henüz sisler çöreklenmemişti seni bulma umudumun sokağına ama sokağım bomboştu ve bu sefer ben korkaktım seni unuttum... kağan işçen |
tebrikler..