Orta
son sıradaydım
ömür katarında umudu merak etmekte ince beyaz pamuklu göğe bakarken gurbete ışığı götüren kömür karası sevda körüklenir mevsimler tütsülü ömrün rüzgarıyla kaçakçılıkla geçiniyorum olmadığın yerlerde ünleyerek ismini aşarak saniye sınırlarını karanlığı aldatıyorum beraberken akşam yolculuklarında yanındayı bırak içindeyken hem de zifiri gecenin bu kadar acımasızım işte dışımdaki aydınlığınla şiirimin şah damarımda kan kış bulutlarıyla gelen ilk soğuklarla bir kentin kuşlara ve sokak çocuklarına acıma hazırlığıdır yalnızım mahşer gibi kalabalık ama yüreğim kentidir bütün evsizlerin susayınca pencereleri açıyorum ne kadar engel azalırsa azalsın istiyorum varlığınla aramda ne ilk ne son hep orta çaresizim sonsuzluğunu yorumlamakta kağan işçen |
Her daim aynı istikrarla yazan kaleminizi kutlarım sevgili şair. Güzeldi yine.