Sonları Eksik
duvarlara ağustos vurunca
geleceğe kanardı acemi yaz acemilikleri şimdi hiçbir mevsim yaklaşamaz ayrılıklarımıza... kahraman ikindilerimiz gözlerimizin avlusunda hâlâ yalnızlıksa yürek çıkrığımız yorulunca dipsiz kuyulardan çekilmiş sular gibi ... seslenişimi duymadan tümüyle akşamı seni düşünmenin kendimi suçlarım uzayan ışıksızlığımı titremeye utanıyorum soğukluğunda nedensizce yitirmenin... sarmaşıklar taze sabahlarda zamana umarsız böceklerle oynaş unutmak kendiliğinden aldırmamak hasta yatakların sahipsiz sıcaklığına doğallıklarla ve uysalca ölüyoruz işte arkasız sırasız tek başımıza... boşluklara sıkıştırılmış çaresizliği aşk sanmış aşkın kendisi... kağan işçen |
şiirinizi çok beğendim sevgiler