Aramızdaki Yara

çığlığıma karışan dudak payıydı aradığım
çokların ortasında azgın özlemlerin yokladığı
parmak uçlarımla sınadığım gün tülünün tonlanışı
donuk yangınımızın bu son sahnesinde
konuğuydum bütün yalnızlıkların
yalnızlık da azalırsa ölürmüş insan
zamana duyarsız bir hastalıktır aşk
ben ölmeyeceğim...

yüzüm turnusol kağıdı bütün yankısız uçurumların
demek gözlerime bakıp
bundan balta girmemiş ormanlar gibi susarsın
baltalayacağım dudaklarını
bana seslenme hiç
aramızda yaralar açılmasın

konuşmamalar ve duymamalarla irileşir bakmak
bakmayı seni ararken öğrendim senin sen olmanı
ve konuşmadan duymadan yaşlandım
ömrümle cezalandırdığım anılarımda nerdesin sen
ben kendimi kaybettiğim yerde taşkınlığıylayım
seni bulmanın...








Kağan İşçen