kağıttan kadın
pencere kenarında
kahkaha atıyor şeytan
oturduğu koltukta
yağmalanmış yüzün
gölgenden başlamışsın kanamaya
sevişmeler aldatıcı
aşka saplanan kapkara bir bıçak
kalbin bedenine
çocukluğun kadar uzak

anladın, anlayınca sabahladın
******************************************
oysa melekler uyumaz demişlerdi
kanmıştık
şeytanın hep pusuda beklediği söylenmişti
inanmıştık
Ne gariptir ki bütün hayatalarımızı günaha sevaba
kurmuştuk.
biz yoktuk.düşüncemiz yoktu.belki varlığımızda yoktu
aldanmıştık.

oysa;
bütün melekler uyumuş şeytan vazgeçmişti kalleşlikten
korkardık
adımıza yazılmış bütün kötülüklerin sahibi başkalarıydı
bilmezdik.
her şeyi severdik...sevgiye inanırdık
düşüncelerimiz tertemizdi
Neden diye soramazdık
ateşlerden korkadık
sonra;
bir baktık ki içimizde bir başka biz peydahlanmış
esir almış
korkularımızdan korkarken
yaşamaktan haz almazdık
çünkü böyle yazmışlardı repliklerini oyunun
varlığımız çocukluğumuza uzak iklimlerde kalmıştı
bu bir zincirdi kıramazdık
sadece içimizden söyleşirdik sesimizi kimselere
duyuramazdık.**************************

Aslında şiiri dize dize yorumlamak gerekiyordu
belki harf harf,olmadı
şu denebilir sonuçta:
insan kendini biliyorsa ve bir deeğer biçebiliyorsa varlığına
ne fark eder?
yaşadığımız her anda,bulunduğumuz her yerde bir değerimiz vardır ve bizimdir...
şiir için teşekkürler...