.



şizofren düşlerim olmadı hiç şizofren gerçeklerle
kendi renklerinde bir kelebekti ömür dediğin



kör kuyulara atılan hedefti şans
ateşlenen silahla doluyor bakışlarım ki
öyküsü hayat bir nefeste aşkı çekse içine
kar tufan bir o kadarda kıyametler kopardı yüreğinde



herkes gibi ağlayarak doğdu/m
ve okundu ismi yed-i beyza
yüzünde zarla açıldı hayat kapısı
o gün bu gündür ki kamçısı zehir
kandan verilmiş candır şizofren ruh da gezen
esrarengiz benliğim



tarifsiz bir geceydi ölümü kucakladı toprak
iki kanadı da kırmızı alev
irisleri yaşam
kirpikleri ölüm
yed-i beyza ki keza
yaşamın bittiği yerde canlanıyordu sözler



sıradan ve renksiz
düşsüz ve ümitsiz
suskun ve suçlayıcı
hiçbir çiçek açmazdı güne
ve bu kadar kırılmışken dalları
güneşe küsmüşlüktü sararan çiçekleri



dumanlı zamanlardı gölgelerle sevişti kimi
esmer kadınların gözlerinde dağlandı acılar
kimseler mim çekildiğini bilmezdi yüzüme
izleri bıçak yarası kadar derinken şiirlerin
susmakta erdemdi



ne vakit geldi bahar ve hiç sormadan
ve hiç görmedim ben Karagöz Hacivat gölgelerini
perdeler mi eskidi zaman mı durdu figüranlarda
eski bir ses gibi çınlıyor kulaklarımda her nida



uzaklar vardı gündüzle geceye paralel meridyenlerde
dünya eksenini hiç bu kadar hızla döndürmedi başımda
öyle bir uyku ki gözlerimde amansız sızıyor kağıtlara
zamanı ağırlayan duru bir konuktum oysa
ne yana dönsem kırmızı kanatlı melekle yer değişiyordu şeytan
en acısı da bahar gelmişti ve
şizofren gerçeklerimdi bir kelebeğe rengini veren