Ad VUrartu’da… Ve bin yıldır dilsiz yaşayan suların kenarında duydum. Eski mezar ağacının yaprakları arasında dolaşan Öksüz bir çocuk duasıymış adın. (Sığındım harflerine. Kocaman dünyanın Kocaman acıları varmış.) Pencereleri hep sevdim ben. Ve açılırken perdeleri… O zamanlar senin adın Daha çocuktu. Bir gün yağmur yağarken camda Kendi yüzümü gördüm. (En çok yüzüme baktığında hatırlarsın kendi adını Ve şöyle dersin: “Harfler gerçek olur. Adın kendisi yalan…”) Bu yüzden adını hep Korkarak söyledim ben. Benim için son Adının başladığı o ince sestir. (Tek doğrudur senin adın. Ve tek yalan. Sen olsan hangisine inanırdın?) Bir gün sarmaşık duvarlarının önünde yemin ettim. Unutacağım. Çünkü adını unutamadığı her şey Terk ediyor insanı. (Ve hiçbir ad Harfleri kadar gerçek olmuyor.) |
.
selin yıldız tarafından 2/19/2012 2:17:48 AM zamanında düzenlenmiştir.