“Ne acılar biter sensiz
Ne bu ömür geçer
Ne bir sona ulaşabilirim
Ne de kader bana yeni bir başlangıç çizer” diyecektim
Diyemedim…

Yokluğunun ay tutulmalarında
Medcezirler yaşadım
Duygularım karabasanlarda
Ruhum bilinmezliğin girdaplarında kaldı
Yani var olan bütün güzellikleri
Gidişin, elimden aldı

Önce gecelerimi
Sonra gündüzlerimi kaybettim
Sonra güneş doğmayı
Sonra yağmurlar yağmayı
Sonra baharlar gelmeyi unuttu
Şiirlerim küstü
Şarkılar sustu

Gizlendim, gizledim
Kirpiğimden süzülenler
Hep sönmeyen bir ateşin içine düştü
Gözlerim denize düşmüş bir güvercinin gözlerine dönüştü
Yani varlığın nasıl ki cennet gibiydi
Yokluğun azap,
Yokluğun sanki cehennemin dibiydi

Oysa sen
Giderken, kapamasaydın gözlerini
Hissedebilseydin yüreğimi
Alabilseydin ellerine
Tarifsiz bir sevgi düşecekti avuçlarına

“Gitme” diyemeyen ben
Gitmen için binlerce neden olsa da
Kalman için bir tek neden var
O da “aşk” diyecektim
Diyemedim…

Acıyan yerime dokunabilseydi parmakların
Ardında kalmayacaktım karanlıkların
Dokunmadın…
Zifiri gecelerin içine soluğum hapsoldu,
Kelimelerim sessizliğin içinde kayboldu

Sonrası
Aşk, artı hasret, eşittir acı
Bir tek çözüm değiştirebilirdi bütün bu olanları
Bilinmezliğin ortasında kalmamış bir sevda
Hapsedilmemiş sözler
Hiçe sayılmamış bir yürek

İşte o zaman
Kan damlamazdı görünmez yaramdan
İşte o zaman
Yasaklarında kalmazdım yokluğunun
İşte o zaman
Her şeye rağmen “iyi ki” derdim
Diyemedim

Sen giderken, ayrılığa
Sen giderken, kalana
Sen giderken, yaşananlara
Sen giderken, aşka yakışanı yapmayınca…

Sesim, içime düşen çığların uğultusuna yenildi
Öylece kala kaldım
Söyleyeceklerimi söyleyemedim
En kötüsü gitme kal diyemedim


İHSAN TURHAN