Eyvallah, haklıymışsın, doğruladım ben seni
“Rüya gördün” diyordun uyandım gözün aydın
Karanlık kaybedermiş içine her gireni
Bir veda siyahına boyandım gözün aydın

İtaat ettim artık söylediğin her söze
“Arın benden” diyordun arındım gözün aydın
Mecnunluğu bırakıp aşk-ı inkâr bir yüze
Bilerek isteyerek büründüm gözün aydın

Düşününce çok garip, sana “nefesim” derken
“Büyütme” diyordun ya küçüldü gözün aydın
Ardına bakmayınca bırakıp da giderken
Bu aşk düştü gözümden alçaldı gözün aydın

Gece gündüz ben seni düşünüp yaşatmaktan
“Düşünme” deyişinle vazgeçtim gözün aydın
Ki vazgeçtim dilimi adınla kuşatmaktan
Bir daha anmamaya ant içtim gözün aydın

Gerçeğin ta kendisi yaptığım bu itiraf
“Bekleme” deyişini duydum ben gözün aydın
Mekânım olsa Araf hatta yansa her taraf
Nefret denen şeytana uydum ben gözün aydın

Elimden almadığın o gülün soluşuna
“Ağlama” diyordun ya bak güldüm gözün aydın
İnanmazdım ben amma, uzakta oluşuna
Sevinçten şafak şafak söküldüm gözün aydın

Bu şiirle kapandı şairin sen sayfası
“Yazma beni” diyordun bu sondu gözün aydın
“Sözlerinde” boğuldu aşkın duygu tayfası
Her birine Azrail dokundu gözün aydın
Tüm dillerde salâsı okundu gözün aydın

İHSAN TURHAN