GÖLGEN BİZİMLEölüm konuşunca bir kez kısılmaz sesi bir daha ve yığılır içine boylu boyunca onun fermanıyla tamamlanırsın bitmezken acı kusmaların kalmaz bakir yanın artık ehil değildir yaşamak karanlık uykulardan, karanlığa uyanır içini “siyah süt”le doyuramazsın sancıyla yırtılır konuşamayan kalbin küskün hayat ağacında bulamadığın yeşil toprağı sarar arsızca avuçlarından kayar yaşamın beyazı her yer zindan karası rüyada sanmak ister kendini insan “bir daha gelmez” sözü kurulur boşluğun sesine parlatılamayan, buğulu bir penceredir yaşam çözüldü mü bir kez limandan durdurulamaz artık o gemi mahzun bakışlar kalır geride tutan yoksa elini içindeki bataklık, yutar ardındakini “sarı saçlım mavi gözlüm” gittin gideli yüzümüzde kara perde susmadı gece sireni bir daha görmedi dünya, senin gibi cevheri öylesine değişti ki zaman masumluğa, vahşetin şehveti yokluğa, varlığın hırsı düştü kire bulandı eller lâkin, emânetin saklı mührü sol göğsümüzde kalkan ve tarih asla unutmayacak ondokuz mayısı bir daha gelemesen de Samsun’dan dağda, gökte, yerde gölgen hep bizimle içimizde /i ç i m i z d e s i n… Hâdiye Kaptan c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir |