gözlerinde sefere çıktığımda bana aşkı anlat
ayyaş bir günün bayıldığını içimdeki kadına






gözyaşının kıyısından sessiz hüzünle akalım denizlere
bebek yüzlü eskilerin zamanına açalım pencereler
coşkularımız sarmalasın bizi
ay silerken acıyı
gecenin kelebek kanatlarından ver kollarını omuzlarıma
ve seyret gülücüklerimden geçen seneleri
sertleşen yüreğimde
seyret
ta ki yedi aylık doğuşuma odalarını






git
ağır bir taşa oturduğu kayalara ruhumun
gidebildiğince git
oradan bak resmime el sallar gibi
fısıldarken akşamın ikindi türküleri kulağına
benimle iklimler boyu çocuk ol baba
suretimde yaşadıklarım acıtmasın güllerini
gurbet tendi o köşelere saklanan
ve hiç kimsenin bahçesine uğramayan
dağılırken tek gözlü karanlık
vur düşlerimin sırtına
hiç yaşanmamışlığın






izlerim
izlerini ısırarak aklı başında aynalara büyüsün gençliğim
bütün yenilgilerim aşklarımdandı zaten
şehre cepleri dolu orman bıraktı anılarım
kapanmasın kirpiklerin





gün
bulutları mora çalmakta
dokunduğum her ne varsa kıyılara güneşi bağlamakta
istersen gidelim
sakalları yüzüne bulaşan gölgelerden
uzanalım ölümsüz uykuya
duvarları kulağına koyma baba
sesimi duyamazsın
pıhtılaşmış saatlerde






ah
deniz diplerine yerleşen balıklar
çırpınmayın siz de ellerimde
takıp aşklarımı koluma
ölgün zamanların bizi kuşattığı tarihlerden
gidiyorum


kendinize iyi bakın kırılan denizler
gözlerimde ıslaklığınız görünmesin

çünkü siz
babam değilsiniz