ağlayası haline
bir tutam gülmeler konduran
dudakları yağmurkuşu



ey şehir
direşken dövüşken horoz
uyuklayan sabah yıldızını karşılayan
aşırı taşırı sokaklarının bıkıp usanmayan
kan ter çamur istenci...



kâh duyulur ‘’zevk çanların’’
kâh taşlanır kösnül düşlerin
ey mahrem kalem
ilk günahı çağrıştırır gözlerin



yüreğinde asılı
doğmamış intiharları
tepiştiren
ey kesik parmaklı ney
camilerinin avlusunda
zikir çeker güvercinlerin



aşikâr arşivine
latif kutsanmış gülleri
serpiştiren
ey nahif can
şekerden yamalar yap
kanayan yerlerine




ey çalıbülbülü

ey yalnızlara sesini veren

ey yedi tepede demlenen hal hal

ey şehr-i istanbul

sana şiir yazasım var
göster bana şiir yüzünü
incitmeye devam etsen de
‘’kırılan kalbimin mimarı ol’’








gönül gençyılmaz