Can alır bazı yalnızlıklar
Ve
Cam kesiği acılar bırakır
Baktığın her yüze…

Dalga seslerinin işlendiği kısa bir iskeleden havalanır
Burada yalnızlığın hıçkırık sesleri
Birbirinden habersiz
Sesi kulakları tırmalayan siren senfonisi
Yankısı uzun şarkılar çalar hep
Kurtulmak için koşan gemiler
Yosun tutar gözleri yalnızlığın
Dillere sarılan dualar yılanlar gibi sessiz
Kuş kanatlarının çırpınışlarına düğümlenir
Uzak kentlerin sisli dumanlarına karışan acılar
Çığlık çığlığa batan güneşin izleri kalır
Kendi rengini seven denizin yüzünde
Hayat yorgun basamaklarda tükenir
Kimi karaya baktığını unutur
Kimi bıraktığı yarısını
Bulutlar acıları saran yürekleri ıslatır
Dua sürülmüş avuçlar kaldırıldığında göklere
Her ümide muhtaçtır en çokta gideni bekleyen
Giden gelmez gözleri deniz kokar rüzgâr
Ölüm kokar kayalıklara çarpan tozlar
Ne çok sevda batar gözlerinde
Uçurtmaların kollarını kırar gibi
En çok umutlar bittiğinde acımasızdır rüzgâr
Yıkılmış kaybolmuş kumsallara sığınmış yürekler
Gel gitler vurduğunda düşürür koynundan yıldızları
Gecenin gözleri indirdiğinde sessizlik perdesini
Haykırırcasına seslenir dalgalar bırakıp gidenleri…

Söylenmez ayrılıklar bazen
Gölgen güneşten sıyrılır gibi ayrılınca tenden
Anlamsız gelir sözcükler
Esneyen taşlara inat düşünce bütün gece ayaklarına
Yalnız kalır bütün yıldızlar
Bulutlar serilir
Toprağın dişleri arasına damla damla süzülür gibi
Öyle özgürlük kokar saçların
Dalgalandıkça
Ruhum uzanmak ister göklere
Bir kuş gibi alıp özgürlüğümü uzaklara koşmak gibi
Yanan ateşlere sığınıp üşüyen rüzgârın nefesinde
Soğuk zindanlarında zincir sesleri çalar çoğu zaman
Yenilgiler gözlerimde
Bütün hazinleri bırakıp seni taşımak için sanki
Akıp gözlerinden binlerce taşın içinden
Göğsüne düşen damla gibi
Kısıp sesimi haykırdığım seslere seni sermek gibi
Uzanıp ayrılık sınırına veda eden gözlerimi koymak cebime
Yine denizden alacaklı çıkmak kader defterinde…

Vurarak ayaklarını
Kırık yüreğinden geçebilmek
Umut acısını sardığın kabuklara yükleyip yaşanmışları
Dallarından koparılmış acılara sarılmak
Bir kâğıt keskinliğinde haykırışları biriktirip
Kaç kez sustuğunu unutmak
Gözlerin resimlere vurduğunda
Dişlerimde seni çalmak
Gün yüzüne yerleştiğinde uyanmak
Kuşların sesleri bıraktığın boşlukları yırttığında
Doluşmak ansızın sarılır gibi yokluğuna
Kaldırımları avuçlayan izlerimi takip edip
Bir yıldırım gibi yarınımda seni bulmak
Ve dağılan saçlarından tutunup
Kırılmış gözlerim gibi keskince batmak
Sığ göğsünde açtığın uçsuz sulara…

Fırlayıp yaralarından
Bir kelebek kanadına sarılı an gibi
Yürümek istiyorum
Gözlerinin karasına
Sonu ışık saçan bir gecenin sonunda
Renkler hep siyaha karışıyor sanki gözlerinde
Kırık yanlarımdan arınınca
Durmuyor sanki gitmelerin
Bıraktığın izlerin yolunda bir aydınlık doğuyor
Yarına kızıyorum
Yanında olmasam da özlemek zor geliyor
Özgür olunca
Ve geçiyor zaman bir seyre daldığın an gibi
Gözlerim kapanıyor sığındığım yaralar kurudukça
Unutuyorum anıları sakladığım umutları
Vuruyorum sağa sola sanki yıkacakmış gibi dünyayı
Katiliyim belki uzandığın ufukların kızılında
Batan yüreklerin can acısı bir kelebek gibi
Uçup gittiğinde…

Sana da yakışır
Belki bir gün
Gün ışığı üstüne serilip uyuduğunda
Pencere kenarından seyre dalmak gidenleri
Bulutları işleyen mavilikler aldığında ipleri
Bir özlem nem gibi sığınıp yükseldiğinde gözlerinde
Uzak bir mevsim göz kırpar
Hayatın kıyısına tutunan avuçlarında
Gül kokar tenin belki biraz manolya
Cılız bir türküyle geliverir yağmurlar
Ve sen kıyamazsın onca yol özgür kalmış martılara
Her gelen benzer yüzü geceleri ayı utandıran kimseye
Yitirilen anlamlar
Resimlerin sırtına işlenmiş nakış gibi
Okundukça gözlere vurur hasret
Ve bütün gidenler aranır bir gün
Yollar hep onun gibi kokmaya başladığında
Kırılır içinden bir şeyler
Ve
Sen altında ezilirsin
Güçsüz anılar yıkar yüzünü sabah ezanlarında
Unutursun ağlamayı
Nasıl ki denizler alıyorsa öyle seyredip giden
Canları…

Her siyah
Beyazın bıraktığı izi takip eder
Kavganın rengi gökkuşakları kızdığında gözlere
Ayın sırtına saklanır hüzün
Ve umut renklere sarıldıkça yağar yağmurlar
Kokular ayak bastığında ruhuma ayaklanır
Ay öksüz kalır gözlerinin yanında
Bırakır yıldızlar oyun oynamayı
Gökyüzünün dokunuşlarında
Balonlar sırtlanır bazen kaldırılması güç acıları
İzin vermez yollar her umutsuzun kaçmasına
Yıkılmış yüzlerin vardır her daim yatsa da toprağa
Dik kalmış bir yanı
Düşünce bütün sevenler toprağa
Köklerini seferber eder kaybolan umutları aramak için
Büyüyen ormanlar
Hep yalnızlığın damarında durmak için
Rengini boyar
O içindeki uzak olan…



//Se