kocaman bağırtılarda kuşkular deprem uğultusu
aşktan kalma sevinçlerle dökülür türkülere
o vakit sularda karanfiller boğulur
o vakit yankılarındayken kentin







felakete verdim sana dönük yanlarımı
kaldım düştüğüm yerde kaygılı ve
sancılı ayakların duruşu günlerde
dinlenmiş öykülere...
gecenin gerilmiş saatlerinde alnım ateş
ne soğuk acılar ısıttı tenimi
ne ağaçlar diktim ötelere
her defasında yapayalnız mevsim oldum
yaşlandı tarihimin çırılçıplak sayfası
bitecek gibi değil sabahlara
sıçrarken serseri yüreğime şiirlerim
irkildim tenhalarda korkulara
kekeme kaldı anılarım
örtün üstünü yalnızlığımın
en uzun karanlığa
az gülmelerle









bırakırken yokuşlara kendimden fırtına
kovdu sokakların arsız sessizliği beni
kimliksiz ve şaşkın oldum susuşlarıma
ölüm vursun kendini güneşe yakın taşlara
gidelim ayışığına göçerek
üşüdüğümü unutarak
yaşamın kalan kısmında yeni serüvenlere
hazırlarken düşleri
yalnızlıklar suskun destan gözlerimde/
gözlerim ki kan
görme beni derken aşk
kör oluyorum kederlerin ayazına
dokunsam mısralarına tutuşacağım sevginle









umudun aklında bekleyişlerim zonklarken
kıyamet sessizce örtsün gecenin tülünü
bak kent öldü diyorlar kuşlar dizilince kurşuna
oysa bunca ayrılıktan sonra
bahar gelsin soyunup hüzünlerden
unuturken herşeyi bekle diyorum yüzlere
çekip gidiyorlar inadına
buradayız uçurumlarda/
sallanan çiçeğe tutunuyoruz
nasıl gidersiniz bir bulutun peşine takılarak
sonsuz uykuya






çocuksunuz siz avuçlarımdan dökülen
büyümüyorsunuz üzgünlerin ellerinde
hala dalıyorsunuz doğmamak için ölüme
oysa buralardayız
günah ve sevapta
iterek birbirimizi

yaşıyoruz.