günleri karıştırıyorum
sessizliğe ses olan türkünün dilinde
ki bakışlarında ne rüzgarlar dolanır
titrer çıplak ağaçlar
kıyametin gözünden yürür su
yüzünde soluğum üşür




derinlerime uçurum yanıyla dayanan samimi bir ölümdür vakit





an’ların hızı tek başına yaşanan yalnızlık
günah yüklü gemileri iyi bilirim gölgelerde
yaşamın kıyısına gidip geldikçe ürkek denizler
yabancı gülüşlere asarım kendimi
dağların burnunda sivri sabahlar biraz daha güzel doğsa
hoş bir ezgiye kulağımı vereceğim




güneşin sayıklamalarından geçecek hıçkıran düşler




ruhuma sökün eden akşamlar zonklarken başımda
cama yazılan şiir selamlar yorgun hüznümü
adımlarım her yeni günün sonunda boğuşur umutla
kayar incecik karanlık buz tutmuş anılardan
her kopuşun ardından birbirine yakınlığı doğuran budur köklerin
soyunur saksılardan yılanlar
alnımda leylaklar açar


ki
güzelliğimizi kime anlatsak koyu bir çirkinlik olur utangaçlığımız




saklı aynaların içinde büyüsün sarı benizli sevdalar
ah herkes sussun içimin yangınında
sizde çocuktunuz bir ateşin ortasında
bilmezdik gemilerin uzun ayrılıklar götürdüğünü limanlara
çocuktuk çünkü
koşarken serçelerin peşinden




hangi tarih avutur bizi sınandığımız yollarda




şimdi bahar yuvarlandıkça her kıtlığa
toprağın suyla telaşını seyrediyorum
kelebek bile yeşilin teninde çığlık atarken
küçücük adımlarımda nasıl görmem aydınlığı
nasıl görmem iyi bir yüzü gözlerimin içinde
an’ların hızı tek başına yaşanan yalnızlık
ya kalbi delik uykularıma düşer
ya da esmer dalgınlığıma


girer yorgunluğuma
kızdığında saçlarımı çeken bu şehir