GÖZÜN GÖRMEDİĞİ SESLERLE YAŞAMAK
Beethoven’in kulağına sessizce fısıldardım
son bestemin yazılmamış notalarını yaratılmamış senfoniler dönemini başlatırdım. viyola uygun bir elle yerleşirdi kutusunun içine. kulaklarımız kapanır duyduğumuz her sese perdeler daha sıkı çekilmiş olsaydı derdik şimşeklerin çaktığı, gökyüzünün gürlediği geceye. . . . Veysel’in eline gözlerimi tutuştururdum. derlenmemiş ezgilerin ağıtları gibi istenilen türküye her telden vurma zamanı başlardı sazı yakışan bir el indirirdi asıldığı duvardan biz toprağa düşen her tohuma görmez yanımızdan yan gözümüzün sağır tutkusuyla bakardık. ve belki o zaman ancak kendi dünyamızda yaşardık. Cevat Çeştepe Eski tarihli bir şiir |