...SENDEN SONRA ...
Gölgen eğilmişti suretime
şimşekler düşürerek fütursuzca Asuman küskündü her ikimize… akdeniz’se biteviye lal Ağlıyordum, zulüm gibi gelen tekil kimliğimin ardı sıra ellerimin içine Susaklığımdan başka gönüllere göç ediyordu içimde çırpınan yaralı kırlangıçlar kış zamansız çöküyordu bahar elası gözlerime. Ne zaman denize baksam güneşten önce eritiyordun içimi. Sesinle başlamayan güne eş anlamlı sözcükler türetiyordu umudu imleyen yanlarım Bilmiyorsun gül’leri sevmez oldum hatta şiir bile yazamıyorum. Ve sen yine bütün muhteşemliğinle asıp darağacına benliğimi Beni buralarda yaşıyor sanıyorsun Çiğdem Parlayüksel |
Bana kalan, en fazla sepya
eski bir çerçevenin içinde
bir fotoğraflık dünya
Ben mi?
Ah sorma !
Eziliyorum;
Kim bilir hangi yağmur damlasının altında...