itaat ettiğim turuncu bir akşam
yeni alınmış ayakkabı hevesi
dünyalar benim/ben dünyanın değil
ağırlaşmış bacaklarımı sarkıtıyorum çatıdan

uzaklaşan gemiler var gözlerimde
içinde rengarenk cüceler
hayaller giyiniyorum
hayallerim bile yoksul
yakışmıyor üzerime

uzak gözlüğü kırılmış hipermetrop gibiyim
ellerime güveniyorum sadece

arkamda
köşe başı kalabalığı
manşetler atılmış yine
gazetesini yayıyor kucağına bey amca
iç çekiyor hatunlara
hayat biraz da espri istiyor


yağmur yağıyor inceden
kokusu çocuk teninde anne öpücüğü
saçlarına yıldızlar bırakıyor kadınların
milyon kere eziliyorum göğün öteki yüzünde

samimiyetsiz bir seyyar satıcı çığlığı
belki de dünlerden yorgun
belki de hesapsızlık özlemi var içinde
dini imanı kalmamış bir hayatın

ellerim diyorum
ne çok istanbul, her köşesi sultan ahmet
çocukluğuma çıkıyor bütün vapurlar
ah babam
içim dağınık bir coğrafya

aslında pek takmam hayatı gidip bir köşede yaşarım da
tahammülüm yok
dikiş atamam yaralarıma/paslanmış çuvaldızla

gece olsun
evine dönsün insanlar
canlı canlı ölümü seçiyorsa korkmadan birileri
uyuyun
bu evrende kim kimin tanrısı belli değil



Çiğdem (Parla) Yüksel