o gelincik şirini umutlu okul günlerinde
cesurdum hep güzellik için savaşmakta
evimiz yoğun kavşaklara bakardı
sabahları temizlik saatleri
açık kahverengi tarağın kırık dişlerine mahçup
ve sevmeye başlayınca
sevilmeye meraklanan bakışların mağrur anlamını
haşarı
yarım akıllı şiirler alırdı aklımı başımdan

emekle filizlenirdi akşamın sevgiye hazırlanışı
iki ekmek ve kese kağıdına sarılı mütevazi sebze kokuları
siyah beyaz televizyona mırıldanarak eşlik eden
çay kaşığı şıngırtıları arasında
sonrasıysa
hiç bitmeyecek gibi yaşanan sıradan mutlulukların sonucu
bir mevsim...
güneşi ve göğü abartısız bir temmuz öğle sonralı

kümülüsleri izleyerek sarınılan gündüz düşlerinin ardından
aspirin ve bir bardak suyla paylaşılırdı dost ahbap tavsiyeleri
parmaklarımın arasında dolaşan aydınlıkla hazırlanırken yaşamaya...
aslında ne yaşamaya ne sana ne kendime...
yaşamın içindeki aşka
hazırlardım ihtiyar delikanlı kitaplarımı...
uzak gün batımlarının renk cümbüşüyle iyimser yaralı...
dargın...dalgın...

adımın ön sözüdür seni sevmek
sıcak bir ekmeği
üşümeleri geceden kalma ellerimle
bana alıngan yüreğinde bölüşmek kadar içten ve doğal
camları buğulu bir fırın kadar şefkatli bakarken
açık yeşili kederli gözlerimle
gözlerinin nane şekeri çiçeklenişli sevgili pırıltısına...


Kağan İşçen