Gülümse haydi can halinde ki halime,
Düş kur kırılmış vazolarda,
Sayfalarca don tutmuş sevgilerin,
Haline sen de gülümse.
Günah benim her şeyiyle,
Sormuyorum nasıl ellerin,
Son selamın olmasın yine gece,
Dönüp durmuyorum sokaklarda diye.

Elimde değil düşünmemek,
Irkına küsen sevgilerde,
İnandığım takdirlerde,
Bir akrebin yüreğindeyim.
Kimseye inandırmak istemem,
Böyleyim dedikçe de,
Yalan atmış gibi görünmeyi,
Yaşarken hiç sevmem.

Yüreğimde ki tek bir dilek işte,
Sen iyi ol temennisinde,
Güzel bir dünya kur düşlerinde,
Sen üzülme yine de.
Ne kadar garip de gelse temennim,
Kandırmak istemem tabiatı,
Ben sevgiyi aşılarken canlara,
Her adımımla isyan ederim.

Avucumdan giden neşenin diliyle,
Sen ‘boş ver’ beni yine de,
Uykularımı sorgulattırma,
Değiştim gerçekten de sevginle.
Devrim geçirdim hasretinle,
Devinimler de kavruldu aşkım,
Yontuldum güzel gözlerinle,
Sen ‘boş ver’,düşünme diye.

Çok ‘ve’ koymak da istemem,
Seni sensiz yaşarken hecelerimde,
Korkularımı mazur gör ne olur?
Korkuyorum ‘O günü’ görmekten.
Çünkü yüreğim tabiat kahrında,
Akrebin tüm gurunda yaşarken,
Yaşatmak adına yine de,
Felç eder bedenini yetisinde.

Yalnız sen değil,herkes görsün,
Bir tek bu kadar böyle sevmişken,
Günahım olsun şu sözlerim,
Seninle edeceğim duaya kadar.
Her parçamı bir yere atıp,
Küreklerimi çekip adaletimle,
Sen ‘boş verme’ beni diye,
Andım tüm sevginle canım seni.

Boş ver,boş ver dediğim boş vermeleri,
Sen de sev,boş vermeden benim gibi!