dört nala koşan zamandan düşemeyen
taş devri ve çıra
bir ıssız ada toprak, ordaki uzakta
ırakla akrabalığı yok hiçbir gözün


/“yaşamak alışmaktır”* diyor şair/

onlar, doğduklarından beri böyleler
yaz çok sıcak gelir / kışı biliyorlar bir tek!
hem nasılsa alışmışlar
toprak evler / damlar / toprak damlar
yollar toprak
asfalt yolda yürüyemezler
alışkın değiller

tezekten başkasını yakamazlar
doğdukları yerden çık(a)madan ölürler
böyle gelmiş böyle gider
neme lâzım b o ş v e r

zaman katildir
yıldırır, sindirir, unutturup susturur sonunda
akılları ayaklandırmayın beyler!

bayram seyran
ara sıra, yollayın biraz sadaka
mahâl vermeyin savaş/a/maya
durup dururken
iş çıkmasın başımıza


/”lüküs hayat lüküs hayat
bak keyfine, yan gel de yat”/


yat, kat, para para para…
hep sana, hep sana

sizsiniz önemli olan, hadi yüceltin kendinizi
parsayı kapar kapmaz
yeni bir Mercedes alın önce
en son model
değmemiş olsun kimsenin eli
bilmeyen var mı, sizin elleriniz pir-ü pak
değemezsiniz kirli yerlere

kurulun tahttan mobilyalarınıza
herkesle bir misiniz siz?
saraydan geldiniz ya
aynısını görmek ister şimdi gözünüz

parayı sizin için icat ettiler
haydi gezmeye gidin cümbur cemaat…
yiyin için patlayana dek
kuklacınızın iplerinde oynayın sonra
h a z m e d e r s i n i z...


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir


*Afşar Timuçin