aşkın azizleri
çiçeksiz yaşamak yakışmaz yorgun sulara
al şu nevrayı göğsüne tak! bana bırak aklayarak sakladığım kara günleri sırlarımı sırlayarak yaşıyorum uzakların uzağında geçen yıllar sütannemdir benim ağlayınca saldırıyorum memelerine dünü emerek besleniyorum kucağında; pembe düş yastığı sana ayaz yatağı bana yakışır! açılmayan pencerelerin camlarındayım artık, puslu bir ayna yapıyorum her gece birer birer çağırıyorum binlerce seni! ne aşksız kalasın ne de susuz uykularımı bitiren gözlerini uykuların yesin yeter! öyle bir yerdeyim ki şimdi el de uzanamaz dil de… yalnızlarla yalnızlığı yaşıyoruz önce bize doğuyor şafak ve asla solmuyor buz çiçekleri yücelerde yaşıyor geceleri açıyor aşkın azizleri! ö.n |