Durgun suda salınan kuğu dururken
omuzlarıma konarken çift güvercin
bülbüller için kırdım kafes yaptığım parmaklarımı,
yüreğimi yıktım
kökten söktüm sol kolumu
akbabalara yal
yabanlara dal olmasın diye,
kendimi dünsüz
yasaları hükümsüz kıldım
ve yâr oldu yar karlangıcı.

Silinmişken hazinemin sihirli sözcükleri
sır küplerimde kırk haramiyi öldürerek
efsanelere inat
çöllerde sürünen geceyi bağlarda buluşturan sihirli ses,
bir nefeslik canım kalmışken aşk yasağının başladığı gönül dağında
bu çağda böyle sevda olur mu hiç!

Olur mu hiç!
Senin kanatların mavi
benim iki yanım mezar taşı,
bin kez daha yaşasam yaşadığım yaşı
sana doyamam ki!

Yar kırlangıcım
uçurumlarımda uçan yarı canım,
aslında benim olmalıydın
yalnız benim,
ben yalnızım
yalnız benim
yalnız benim olmalıydın
yalnız benim!

ö.n