beyaz çığlıkların kanadında siyahbir kent ölüyor içimde görüyor musunuz sokaklar sakin gökyüzü kendi gürültüsünde... yalnızlığıma yaklaşan parçalar uçuruma düştükçe azalıyorum daha dün intihar eden bir adamın hüznünü duydu sonbaharım aydınlık söndü her söz kirli bir sessizlik gibi camlara dayandı gecenin kalbine ilişen yüzler söndü düşümde bir ressam denizi kırarken rengi değişti yaşamın masallardan arta kalan baharlar telaşlı yağmurların adımları gibiyim birazdan ellerinizde direnen yeşiller de ıslanacak yürüyeceksiniz arkanıza bakmadan ve belkide bir kadının eteklerinden uğurlanacaksınız öteye rüzgar yönünü çevirdiğinde ömür böyle geçecek kaderi kanatan duyguların çığlıkları umut kent ölüyor içimde ve bir kent daha görüyor musunuz sakin sokakların kaldırımlarına vuran aşklar havada çırpınan kelebek gibisiniz gökyüzü hep kendi gürültüsünde... |
Farklı bir konu,büyüleyici bir anlatım kalem dostum,kutluyorum,saygılar...