kızıl zamanhüzün taşıyan şehrin korkulu sokaklarında resimler çiziyorum gözleri ıslak bir adamı severken ağlıyor yüreğim küçücük kalıyor sevişmeye duramayan ellerimde umut hiç baharlar açmaz mı yalnızlığıma sevincimi ararken aynalar kan damlamış bir gecenin kollarında çişeliyorum yokluğa gün ağarırken yağmuru bu yüzden seviyorum bu yüzden incinmiş gülüşlerimi ayaza tutyorum kuşun kanadında uzaklaştıkça boğuluyor sesim kopuyor bir yangın daha kızıl zamana yüreğim sabrın tohumunu sakladığından beri beyazım gün görmüş güneşlerim vardır bulutlarımda çoğalıp dururum yalnızlığa saklanan yeşillerin gövdesinde çığlıklarımın salınarak düştüğünü kimse bilmez çünkü yorgundur geceler düş cemrelerinde bunu resimlerimde soluk alan susanlar bilir bunu saksıdaki küskün çiçek bunu denizin sularında direnen ışıltılar bilir ki biz şarkılarla dilleşen iklim oluruz |
bunu
resimlerimde soluk alan susanlar bilir
bunu
saksıdaki küskün çiçek
bunu
denizin sularında direnen ışıltılar bilir
ki biz şarkılarla dilleşen iklim oluruz
şiir muhteşem..
finalse ötesiydi..
çok duygulandım..
kutlarım dostum..
sevgimle..