bahçeli bir çığlığın gecesi
sana bakışlarımın anlamsılığı
ağaçlar ve ağaç dalları çıplak
toprağın çamuru ve kendisi tümden griye ve kurşunîye teslim
ayaklarımın koltuk değneğiydin
intihar öncemin son mektubu sandığım
yağmur yağınca koşardım peşine hiç gelmeyecek zamanımızın
bizim zamanımızın
zaman hiçbir zaman bizim zamanımız olmayacak
biz zamanın zamanı
yokluğun ve boşluğun yetimhanesiyiz biz
sıradışı ayrılığımıza gülmeyi öğretmeye çabalayan

ne diyeceğimi unutmamdır şiir
ölüm sensiz beni ancak evlatlık alınca
kanımdaki *leşmeyi susmak da anlatamaz
ve bir kuş ölüsünü gömer gibi yapmaktır
seni unutmaya çalışmak
senden öte gözlerin var sonra
gözlerinden öte bakışlarındaki sadelik...
sırtımı yasladığım ormanın tek çiçeğisin sen
arkadaşlarımdan ayrıldığım andaki hüznün tek serin gölgesi
giderken aldığın maceramın yanına koy gülüşünü
ağlamaklarınsa kirli yokluğunda kalsın sendeki ömrümün
üvey sevişmelerindeki tek doğruyum ben
tanımadığın yüreğinin öz bilinmeziyim
ölüme evlatlık aşka ev sahibi...


sensizliğe başlamak inanmaya inanmamaktır
inanmamaya inanmak
saçlarım kimsesizken kırmasaydın oyuncaklarımı
bilmezdim sensizliği
dikenleri çoğalmazdı yıldızların sabah korkulu
öğrendiğim bütün kapı aralıklarının sarı akşamlıklarında
herkesin sen sandığı umut ve mutluluktu ölümün mezesi
sota bir alalıkta yağmur nağmeliyken gözyaşlarım
üşüdüğünü anlamak hissetmek gibi
ve daha sensizliğim bitmeden başlar
çoğul bir yalanın tekil acısı
sensizlik harici her şey anılaşır
kendini bilmez mevsimler önüne geçmeye çalışır
sesinin ve gülüşlerinin
oysa biz boşluğun ve yokluğun yetimhanesiyiz
dünya bizim yetimhanemiz
üstümüze konamaz hiçbir an sanılan
ansızız

ölüm sensiz beni ancak evlatlık alınca
öz gerekçesiyim her nevi acının
acının korktuğu yalnızlığın bedeni
konuş nolur
hiçbir acıyı acıtma
tanısın baharı kirpiklerime doluşan sır suları
birlikte oturalım sofrasına ayrılığın
ayrılığımızı paylaşalım
ansızız...


Kağan İşçen