yağmurdan sonra yürüdüler
zamanın gölgesinde gezdiler sokakları
her adımda kırıldı bir taş
kanadı şehrin kaldırımları…

ve yol ayrımında durdular;
biri kurumuş bir çınar
diğeri çiçek açmış kiraz ağacıydı sanki!
belki de gizlenirdi
bereketlenirdi sevdaları
düşmezlerdi ayrı yollara
eğer deneselerdi yağmurda gezinmeyi!

birden acıyla kıvrandı adam
kuş kılığında bir düş düştü göğsünden
önce çırpındı uçmak için
sonra durdu kanatları,
dönüp bakmadılar bile
zaten öleceği belliydi o serçenin
bu yüzden eğilmedi ikisi de.

sevgiliye sevgiyle söylendi son sözler
eller veda için buluşurken
avuçlarında kırıldı umutları,
yaşlar vardı her birinin yüzünde
birinde bahar çisentileri
diğerinde güz yağmurları!


adam son kez öptü çağlayan saçlı
yüreği rüzgârlı kızı
ve mırıldanarak Tanrı’ya bir şeyler sordu
bıraktı kalbini
yürüdü yağmura doğru...

işte o gece
iki melek buluştu gökyüzünde!

ö.n