Yaka
Yaka
karanlık çöktü saçlarımıza içimde çipil çipil bir kanama uğultulu telaşı gölgelerin evlerin sarışın maskeleri alır gözümü örter yüzümü ateş gibi baskın ay ışığı ve de sen karanlığın emzirdiği mum ışığı gözyaşlarımdaki samimi tensellik yıllarımı alan kiraz ağacı sen son yaz rüzgarının samimi hırçınlığı yüreğime çöreklenen evrensel acı kutucuklarına doluşmuş insanların çay saadeti öfkesi kanımın hırpalayışı damarımı ömrün sonunu düşünerek düşülen bu umutsuzluk anı kumbaramda bir senin yokluğun papatya boylu maceramda sayfalarım buruşuk kalabalığım tek başıma yapraklarım apaçık tüm olurlarımı sürdüm sensizlik yokuşuna olmazlarımla yakandayım şimdi... Kağan İşçen |