şehir yapışkan bir hüznün
dölyatağında uyurken
gittikçe daralan hain çemberdir ömür
korkuya durur alnıma çivilenmiş paslı ölüm
ve bir forsanın morarmış bilekleriyim
mevzilendiğim gözlerinde birikiyor
gölgesini kaybetmiş bir aşk
ki ben şimdi
künyesi eylem kokan pusatsız bir Ankara gecesi
yokluğunu imlediğim ve bin şiir demlediğim
manifestolar serpmekteyim geceye
nerdeyim…





hele eğdirme gözlerini
bir gerillanın su yeşili nazarını
katık et yalpalamış bir ihanetin idam sehpasına
ki ben öleyim
yoksulluğuna onurunu yoldaş eden emekçim
buğday başağına ömrünü sürmüş köylüm
ve yazgım gibi öleyim
savurunca tülbendini o naif köylü kızı
kekik kokusunu dağlara vuran mutedil iklimdir aşk
ki sen şimdi öylesine gavur bir İzmir gecesi
neden dudaklarımı dökmektesin denize
nerdesin…





derilmiştir artık gülleri öfkemizin
kanla sulanan toprağın ahı
ve namlu ucunda özgürleşen bin esaretin
ayıma yıldızıma ve canıma değen nefes
ödenmiştir diyeti
bizi bize düşman eden hürriyetin
direnmiştir sınırlara sınırsız zaman
tutuşturulmuştur meşalesi
dağlardaki nevruz ateşinin
ah yar
her denbejin tezenesinde
yangın kokladığımız kadar
kimsesiziz şimdi
ve biz sanki “biz” den çok ötelerdeyiz
ki biz şimdi ihanete uğramış bir Türkiye gecesi
ülkemiz gibi bombalanmış
ülkemiz gibi kuşatılmış
ülkemiz gibi yağmalanmış / piç edilmişiz
nerdeyiz…





şimdi biliyor artık
o apoletine sığınan legal kurşun
vurduğu illegal aşkın keskin barutunda yok oluşun
haklı davasını ve mecburiyetini
ah süngülenesi mahpusluk
dinim dinsizliğim dilsizliğim dirimsizliğim
nasıl da doyuyor kana toprak
nasıl da giyiniyor o metalin rengini bulut
nasıl kararıyor yaprak
ki aşk şimdi bir araf gecesinin koynunda uyuyan savaşçı
uyandırma…
amansız, zamansız ve plansız
bir cinayet gecesinin puslu kargaşasında
kurşunlara gelebiliriz
varlığımıza yasaklanmış
ödünç hayatlara ölebiliriz





© aysegulguncan

temmuzikbinon

a n k a r a