Aşk Kadının Yüreğinde Cennet , Erkekte Ateş
Sadece kalem ağlıyordu , beyaz sayfalara
Ve kadınım gözlerini kapatmıştı bana Yıldızlar kalabalık görünse bile hep yalnızdı Tek başına suskun Yağmur yağıyordu şehrime Fetih günlerinden kalma bir can pazarı Gidiyordu topuklarımdan çekilme " Kadınım " Garip bir cariyenin masumluğunda koşuyordu Arkasından bıraktığı bütün hayaller Ben çığlık çığlığa susuyordum Görmediğim gözlerinin " Aşkına " Sadece sonbahar sarartmıyordu yaprakları Yüzünü çevirdiğin aşk ağladı . . . Sade bir ayrılık bıraktın gönlümün ıssız köşesine Her sabah sahipsiz bir bankta seni aradım Denizlerin yakamozları aydınlatmıyor artık yazdığımız bütün şiirler yarım kaldı Suskundu bu veda Susmuştu aşk dilinde bütün kuşlar Sen benim " Kadınım " Sen bendin Hiç dokunamadığım Hiç görmediğim Ama her gece aynı yatakta terlediğim Uyandığımda yüzüme gülen aşkın aynası Sen kısa mesafeli ömrümün tanıdığı en güzel cennet Böylemi olmalıydı Aklım sende kalıp , yüreğim esir düşmüşken Gözlerin benden kaçmak zorundamıydı Bir gece yangınıydı Bütün aşk denklemlerini yaktı Gözler sadece bulutlar gibi ağlamazdı Önce durdu baktı , sonra titredi sesi Gitmek dedi Kalem kağıda dert yandı Bülbül gurbet düştü yüreğine Aşk bu gece yangındı "Kadınım " bu gece " bizi " şiirde yok saydı " Kadınım " Şiir gibi sevda bıraktı ve Gözleri kanlı şehri , yağmursuz bırakıp Gitti ... Muhammed Yalçınkaya - - Aşk Kadının yüreğinde cennet , erkekte ateş - - |