deniz
bir damlaya kucak açtığında denizdir
onu boğduğunda değil

Hasreti isa


gecenin sırtını kendine döndüğü bir vakittir
çığlık kendini atmaktadır uçurumlardan
ç/öl yine ç/öldür
rengini eski yağmurlarda unutan
kül gibi
bir yanardağın ihanetiyle savrulan



günahlarımın kanadığı suskunluğun çocukluğuyla
yasak bir dindir aşk
gölgem büzülür kalır gözlerinin ışığında
gün güzergahını değiştirir
her söz
aslının inkarı
dünya ki bir ahlak çıkmazı



öncesi ışık aldı bekaretini kızların
sonra tyche’nin rahmine düştü bir damla su
doğurganlığım dölsüz kaldı



sürgün sürüyor ayrılıklar
bir roman ağır kaçar gözlerime
aynı yasal düşlerde büyüyorduk işte
bütün cinayetlerin suç ortağıydım ben
ben bütün aşkların yalnızı



insan yalnızlığına geri çekildiğinde
çekilir suyu kıyıların
takalar karaya vurur
herkesin harcı değildir mağlup olmak
sınırda yaşayanlar yazar tarihi
köprülerin üstünden geçmek değil marifet
altında yaşarken de ayakta durmak
düşleri zamana kurmak



vurdukça hayat içimdeki söz dinlemez çocuğa
beynimde çürüyen hücrelerimle büyüyor güvercinler
insan dediğin önce kaderiyle yüzleşmeli
özgürlüğün bayrağı indi yarıya
kim vurup geçmez ki bu yaraya



dudakların soğuduğunda bükülür dilin
duvarlarına figüranlar çiziyor fırçalar
hani tanrılar can çekişirdi ya senin oyununda
yasadışı yaşamayı öğretti bize bozgunlar



eğreti aşklar ilk fırtınada dökerler çiçeklerini
içinde ateş yoksa yanmayı bilmezsin
ilk kez ölmeyi denediğimde
azrail gerildi önüme
sen istesen de benim kadar sevemezsin


İsa İnan
yirmi dokuz mayıs iki bin on
artık kamburum gökyüzüne bakamıyorum