Sensizlik ve yine sensizlikDenedim "can" dediğim sevdiceğim... Çok denedim olmadı... Sensiz satırlar yazmak istedim Zorladım, dilimi, yüreğimi, fikrimi, kalemimi Ne varsa zorladım, olmadı. Ne yazsam sendin, hangi yöne dönsem sen. Hiçbir şey durduramadı elemimi Kırık kanatlı kuşlar inadına beni Bütün bakışlar inadına seni hatırlattı Bütün yorgunluklarım sen oldun Bir müddet, düşlerimde gelişinle dinlendim Sonra düşlerimde de kayboldun Bir talanın, bir kalanın Sönmez bir yangının resmiydi sensizliğim Denizler devrildi üzerime olmadı Her sönüşümde, senli rüzgârlar esti Her bitti dediğimde Yeniden, alev alev sana büründüm Süründüm “can” dediğim süründüm Yusuf değildim amma Bütün dünya bir kuyu idi Ve gökyüzü, gecelerce çöle dönüştü Sanki kim varsa, ardımdan mecnun diye sesleniyordu Bir tek sen suskundun… Demek ki ben mecnun da değildim? Ya sen? Sonra Görmediğim bakışlarla tanıştım Aynalar gözlerin diyordu Fikrim, bu kadar acıyı taşıyamaz bir insan gözü Aynalara yenildim… Her şey hayal olamayacak kadar gerçekti Benimkisi de gerçeği gördükçe tükenmekti Varlığım yokluğuna kul oldu Nihayet diz çöktüm ve sensizliğin önünde eğildim Seninleyken hep merak ederdim, hiç çekmediğimi Yani yokluğunu, yani hasretini Bilseydim! Ölüp o hasretin içine gömüleceğimi Edermiydim? Anladım! Ben senin varlığınla çokmuşum Yoksun ya anladım, sensiz ben de yokmuşum Yani bir hiçmişim Sen benden giderken Ben senin gözlerinden, Ben senin sözlerinden hiç olmanın zehrini içmişim İçmişim de... Yine de unutamamışım.... "Unutulmamak mutlu eder ya insanı Mutlu ol sevdiceğim, mutlu ol" İhsan Turhan |
Tebrikler selamlar