Hepler hiçe dönüştü, var olanı yok aldı
Sen gidince, ömrümün kalanı yalan oldu
Gözlerimin yanında Nuh tufanı hiç kaldı
Döktüğüm gözyaşımla hayatım talan oldu

Bir afet koca şehri birdenbire yutar ya
Gidişin aynen öyle her şeyimi devirdi
Solumda kanat çırpıp sana uçan kuş var ya
Binlerce kez öldü de yine sana dirildi

“Ölmeden ölmek” denen “Zorlu sınav” ne zaman,
Nerede anlatılsa, benle başlayıp bitti…
Ki dediler “Bir garip, zavallı İhsan Turhan
Sevdasının yolunda aklını da kaybetti.”

Ardından ağlayanın sanma yalnız ben oldum
Senin için yazdığım her şiir eşlik etti
Gidişinin ardından hüzünlerde boğuldum
Yokluğun yar, yokluğun, varlığımı tüketti

Derler ya “ Unutturur zaman her şeyi birgün”
Sanki bu benim için hükümsüzdür sayılmış
Sevda sınırlarında kalbim acıya sürgün
Ki müebbet kararı bozulmaza kıyılmış

Bunlar ki resmidir yar, olmuşun, olacağın
Gidişinle ruhumun Araf’a düşmesinin
Zamanın ellerine bıraktığın bıçağın
Hasretle bilenerek kalbimi deşmesinin

Belki birgün okursan sana masal gelecek
Diyeceksin “Büyütmüş her şeyin vardır sonu”
Ama sen bilmesen de aşk tarihi bilecek
Her yâdımda denecek “Yandıkça sevdi onu”

Sen de haklısın elbet, nerden bilsin sevmeyen...
Her aşkın ağrısını kalpte taşıyan bilir!
Aşkta mum olmak nedir, bilir mi erimeyen?
“Aşık” demek, ne demek? Aşkı yaşayan bilir!

İhsan Turhan _ 17 Nisan 2015