Belki senin çehrenden deniz bile utandı
Kucağında taşıyıp ondan koydu kıyıya
Belki gök seni görüp “ Yeryüzü öldü sandı ”
Bize çökmeyen utanç, çöktü güneşe aya

Belki bazı insanlar ağlamamışken sana
Belki de ateşle su sarılıp ağlaşmıştır…
Belki ölüm ağlamış sende yaşanan sona
İnsan kaygısızlığı heyhat arşı aşmıştır

Belki de dağlar bile acınla boyun büktü
Belki de cansız taşlar acınla dile geldi
Belki de yeni açmış çiçekler yaprak döktü
Amma insanoğluna acın nafile geldi

Ah be çocuk “Bizliği” kaybettik kısacası
Herkes benlik peşinde öyle gördü işini
“Herkesin kendinedir yaşadığı acısı”
Diye diye biledik kötülüğün dişini..!

Yaşayan başkasıysa ders almadık bir türlü..!
Yaşananın kendisi gelmeden başımıza..!
“Ben de” dâhil kim varsa, yazdık çizdik her türlü..!
Zalimle savaşmadık çökmeden aşımıza..!

İşte bu yüzden çocuk, yine yaşanır bunlar
Seni yazan tarihe nice çocuk eklenir
Ah be çocuk tükenmez, tükenmez firavunlar
İnsanlık ölmüş ise başka da ne beklenir?

İHSAN TURHAN / 3 Eylül 2015