Yarı Uykulu İstanbul’da Sensizlik

bu beyoğlu bu taksim hep böyle kıvrak arzulu
sokakları elimdeki bira bardağına tav fahişe bakışlı
ama beni ne istanbul’un kalabalık anlamsızlığı
ne kederi doyumsuz ıslak kaldırımları korkutabilir
sevgilim sensizliğimle başbaşayken
hangi yalnızlık bu kadar korkunç olabilir
evlere güleç bakışı horlanmış yarı uykulu

artık bu şehrin asfalt satıcıları
ezik duruşlu istekli kızları
ve onca yoksul ve yoksun keşmekeşe
umarsızca küstahlaşan lüks otelleriyle
artık bu şehrin kaldırım şarkıcıları
...
sevgilim...
sensizlik düşlerimin
geçemez kapısından bile
soluk soluğa peşpeşe
bendeki kaba boşluğuna sırıtkan
halsiz yorgun yarı uykulu

yedi tepe
gönüller sultanı vefasız
şairlerin umutsuz vakası
martı sesli artist kız
zamana hayırsız kollarında değil ruhum
artık...
kalabalığı kendinden emin caddelerine sığmıyor
yalnızlığım
ve olağan uğultusuyla taksim
öyle akl-ı selim ki...
beşiktaş iskelesi ve karşıda kadıköy
sırtımı sıvazlayarak uğurluyorlar
beni aşka
senin aşkına
senin sensizlik aşkın bu sevgilim...

’hoş hep istanbul’a uğurlanacak değiliz ya
istanbul aşka yenik...’


üsküdar vapuru suskun
üsküdar da suskun
ve bu yıl bahara havalı girmemiş martılar
harem
yanı başında kız kulesi
mazlumları ve mağdurları oynar gibi
kirli bir sisi almışlar üzerlerine
gri alaşımıyla hüzün demliyorum yüreğimde
gözlerimin içinde alabildiğine erguvan ve lale
çamlıca sırtlarına saçın serilmiş sanki...
boğaz’da son vapur kanaatkar bir kabulle
uğurlarken son yolcusunu
ya beni kimler uğurlasın istanbul
hoyrat kuzguni suskunluğuyla
ağır ağır krallığını ilan ederken
gece
ayrılık
yarı uykulu...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.