Musibet olmayınca uyanmak güçleşiyor
aşk! tan
Kapanmamaya yeminli yaralar derinleşiyor
voltalara yazılan

ki ben yemini kalemin diline bağladım
açılsın diye kapılar
Kılımı kıpırdatmadım
sağnak sağnak boşalırken üzerime
kudurmuş karabasanlar



Karanlık arttıkça dişlerimi sıkıyorum
ya da ben dişlerimi sıktıkça
karanlık koyu ellerini ovuşturuyor
Nefesim parmaklarını çözmeye yetmiyor
Düşlerimde kısılı kalan yıldızlar
bir bir ölüyor
Dudaklarım kilitli -ellerin var-
dua da edilmiyor...

Gözyaşlarımla kefenliyorum ölen yıldızları
elimden bir tek bu geliyor



Kaç türküye çizdim ben senin yüzünü Tahtırevan Gülü !
gölgene sarılıp ağlarken
Sen ayaklarındaki çamuru
şiirlerin gamzelerine silerken

Atla dediğin kaç uçurum var not defterinde
solgun yüzüne varmadan ben
ellerini çektiğin ?
Kanıma boyanan çakıl taşlarıyla
çırılçıplak dertleştiğin ?

Ne işi vardı kuru sıkı ellerinde yüreğimin ?





Hayallerinden vurulmuş bir adam
ne kadar ağlayabilir eşiğinde ölmeden
gelmeyeni/ni/n ardından ?

Cevap için acele etme !

Önce
alıştığım üzere kendim sarayım yaralarımı
kum saatinden düşmeden
sigaramın ucunda asılı kalmış
son kül goncası
ve dökülmeden yazgıya
Kelimelerin dudağında dikili kalmış
çürük dudak boyası



Sonra
çek gözlerini adını bildiğimiz yerlerden
Nasılsa hep karanlıkta soyundun
benlerinin yerini bilmiyorum ben

Elimi de tutmazdın
Bir isyan yangını başlardı parmaklarında
uzun zaman öfkesi dinmeyen

Belli ki
dilinin ucunda başı bozuk bir imgeydim
satır diplerinde kalmış gibi
soğuk soğuk terleyen



Gidiyorum
gözyaşlarım süzülüp suskun pencerelerden
masumiyetini kaybetmiş ellerine düşmeden

Gidiyorum
ezanlar susmadan
ve adını s/akladığın gölge/ler
ruhumun kıyısına idam yazmadan



Şimdi
dilimde sana son bir hediye
Elveda ! var
ve
sevgiliye ama hiç kimseye yazılmış
mektuplar...




Özgür SARAÇ/Râzı
04/12/2009 Denizli